Op 24/4/2022 zijn we van start gegaan met de eerste Krachtcirkel met het verhaal "OUDE MAGIE" , uit het boek DOCHTERS VAN KOPERVROUW

Het was inderdaad magisch, mooi en creatief.

“ Aan een kust overheerst door rotsen en klippen, waar bergen oprijzen uit zee en rivieren wild door diepliggende beddingen stromen, aan een kust waar het zeewater zelfs bij warm weer koud is en waar mensenleven het niet lang uithoudt, waar water onpeilbaar diep is, aan een kust badend in de schoonheid van een harde ongenaakbare werkelijkheid, kwam het broze vaartuigje te rusten op een zeldzaam wonderlijk iets, een strand….”

Stukje uit het eerste deel Oude Magie.

Hier begint onze reis.

“ Zij die vertrouwd zijn met de Waarheid van de Tijd, zelfs al zal nooit iemand bekendmaken welke baai, inham of strand Het is, weten het wanneer ze op De Plek aankomen, zij voelen het aan, herkennen de aard, weten het doordat ze in verbinding staan met de Geesten, en met het Weten, komt altijd het vertrouwen dat hier indertijd, in de Tijd, een eerder lichaam een eerder bezoek bracht, want hier vindt een continue uitwisseling tussen Geesten plaats…”(reïncarnatie)

We maakte de verbinding met de eerste Chakra in het verhaal. De Stuitchakra, Wortelchakra is onze basis, onze plek waar ons zijn, zijn wortels vind.

Het Wortelchakra staat voor onze basis. Het heeft te maken met fysiek er zijn, grond onder je voeten voelen en je thuis voelen in situaties zodat je niet wankelt.

 Als het eerste chakra goed functioneert dan voel je je geaard, stabiel, veilig en verbonden met je fysieke lichaam.

Waar staat de eerste chakra voor? Het eerste chakra staat symbool voor ons oerinstinct. Dat zijn dingen die je nodig hebt om te overleven zoals veiligheid, voeding en een beetje vechtlust. Het eerste chakra wil namelijk heel graag dat je blijft bestaan. Volgens de theorie krijg je de vaardigheden om voor jezelf te zorgen allemaal mee in je opvoeding.

Wat brengt eerste chakra uit balans?

Het 1e chakra staat in verbinding met de wervelkolom, de voortplantingsorganen, de bijnieren en het bloed. Problemen in dit gebied zoals blokkades, trauma, … kunnen deze chakra uit balans brengen.

Het eerste chakra zit ter hoogte van je stuitje. Het staat voor overleven, veiligheid, geaardheid, vertrouwen en het fysieke lichaam. Het staat in verbinding met de wervelkolom, de voortplantingsorganen, de bijnieren en het bloed.

Dit kun je merken als het eerste chakra uit balans is:

• Fysiek: rusteloosheid, problemen met het gewicht, krampen, constipatie, traagheid, vermoeidheid, te hoge of te lage bloeddruk, een stijve onderrug.
• Emotioneel: onzekerheid (of schijnzekerheid), onveiligheid, gespannenheid, egoïsme, materialisme, roekeloosheid.

Je het eerste chakra in balans brengen door oa:

*Handarbeid, grondingsoefeningen, wandelen, zingen, ontspannen, mantra’s, meditatie, verbinding maken met bomen, wortels, werken in de aarde, bloten voeten lopen…. 

Bijkomende Info

 Over de Runetekens:

Het woord Rune betekent geheim, mysterie, fluisteringen maar ook gewoon letter.

Hieruit zou je kunnen opmaken dat runen duiden op bijzondere geheimen.

 Iedere Rune vertegenwoordigt een klank.

Om de klanken makkelijker te kunnen onthouden, kregen de runen namen.

F is Fehu wat ‘vee’ betekent.

U is Uruz wat ‘oeros’ betekent.

In het alternatieve circuit vinden we deze namen veelzeggend wat betreft de magische betekenissen van de runen. In wetenschappelijke kringen zien ze die woorden als een hulpmiddel om de ‘klank’ te onthouden.

Runenstenen zijn stenen waarin inscripties in het runenschrift zijn gekerfd.

De stenen dienden vooral ter nagedachtenis aan gestorvenen.

Natuurlijk verwerkte we het verhaal en de eerste chakra met; dans, klei en aarde om een een aarde dankpotje te maken, beschildert canvas tegeltje, runetekens op stokje en potje...

Om sereen af te sluiten in dankbaarheid voor dit samenzijn en beleven.🙂

 GETALLEN

12 = uitdrukking voor voltooiing, bestuur, bescherming en perceptie. Dit getal herkennen we in de Kosmos, de Wereld en in de Mens.

Vb. 12 maanden, 12 uren, 12 heilige nachten, 12 Apostelen, 12 ridders van de ronde tafel, 12 in de I Tjing, 12 ribben, 12 wervels, 12 meridianen, 12 in de tarot = de gehangene, op zijn kop kijken vanuit een ander perspectief, 12 overgangsfasen naar nieuwe hervormingen op deze Aarde.

13 = Sterven van het oude en begin van een nieuwe ontwikkeling. 13 in Tarot is de Dood, soms bedreigend voor het oude bewustzijn. Een Goddelijk getal, 13 is de Meester van de 12 apostelen, in het Boedhisme staat het voor de 13 treden van bewustzijn ontwikkeling. Veel gelukkige dingen zijn verbonden met 13, tegelijkertijd het getal van Ying en Yang, goed en kwaad.

Mijn persoonlijk ‘geluksgetal’= oa. 3 kinderen geboren op een 13

3 = Groei en vruchtbaarheid; Staat voor het leven dat steeds nieuwe vormen laat ontstaan. Getal van beweging, proces en het onverwachtte. De driehoek heeft als basis: dualiteit, het punt staat voor dynamiek en groei. Getal om jezelf te uiten.

Goddelijk getal; heilige drievuldigheid, goddelijke harmonie in verbinding.

4 = Stabiliteit, schept orde, vaste structuur. De 4 elementen, 4 winden, 4 temperamenten. Een plaats geven aan dingen en zaken, een bepaald gebied krijgt vaste vorm. Symbool van volmaaktheid, aarden, manifesteren.

(4 x 3 = 12 … de vier rijen met telkens 3 zusters bij de verbranding)

7 =  het meest symbolische getal in de reeks van 1 tot en met 10, verbonden met spirituele realisatie en voltrekking. De “rust” die gekoppeld wordt aan de zeven als rustdag na het proces van creatie, betekent niet zozeer het zich onthouden van elke activiteit maar het zich losmaken van het materiële niveau of het leven van alle dag om af te stemmen op een hoger, spiritueel niveau. In elk numeriek systeem in de oudheid wordt naar het getal zeven verwezen, waaruit blijkt dat de verering ervoor uit een gemeenschappelijke oorzaak is voortgekomen. In veel religies is het een heilig getal, en ook de dag van de Sabbat ofwel de heilige dag valt daaronder.

7 representeert rust, voltooiing en overgaan naar een hoger niveau. Elk van de zeven dagen van de schepping is verbonden met een specifieke trilling, toonhoogte en kleur. De toon verbonden aan elk van de zeven scheppingsdagen is verbonden met het aardse lichaam dat daarop is afgestemd.

Anne Cameron

Wat de vrouw nodig heeft is te vinden in de verhalen van uw zusters, moeders, tantes, grootmoeders, stammoeders. Speur ernaar: schrijf, zing, dans erover en deel het met anderen”..
(Anne Cameron)

Rituelen en ceremoniën zijn zo oud als de mensheid. Zij zijn een duidelijke tegemoetkoming aan de spirituele, verbeeldingrijke en emotionele behoeften van de mens. Echter, door de over cultivering van het rationele bewustzijn in onze westerse samenleving, ging de band met de emotionele of spirituele belevingswereld van ceremoniën en rituelen enigszins verloren. Bij inheemse volkeren en binnen natuurreligies worden deze echter nog dagelijks toegepast.

Velen gaan, wat verloren leek, als een gemis ervaren. Er is dan ook een hernieuwde, groeiende behoefte om “het oude” in ere te herstellen en bepaalde gebeurtenissen in ons leven te markeren/verankeren door middel van rituelen.

Rituelen helpen ons gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld: geboorte, verlies van een dierbare (kan ook huisdier zijn), verhuizing/huisinwijding, trouwen (Handfasting), in de tijd vast te zetten. Rituelen markeren zo de overgang van de ene naar de andere levensfase. Ze laten je bewust stilstaan. waardoor je dieper ervaart wat je afsluit en kracht geeft om de nieuwe fase in te gaan. Een bijzondere gebeurtenis.

 Een bijzondere geschiedenis en een bijzonder boek ‘Dochters van Kopervrouw’ is een heerlijk, aangrijpend boek dat je blijft achtervolgen. Het is geschreven door Anne Cameron   

       ’Dochters van Kopervrouw’ is een boeiend verslag over Noord­west-Amerikaanse volksstammen en in het bijzonder het Noetka-volk dat op Vancouver-eiland leefde. Het leek mij uitermate geschikt voor de workshop en hoe meer ik erover nadacht, hoe enthousiaster ik werd om het te gaan gebruiken. Het mengt op zeer onconven­tionele wijze zogenaamde mythe met geschiedenis en beschouwt beide in gelijke mate als waarheid.                                                     Ik geloof dat Anne Cameron kernwaar­heden over onze geschiedenis en onze positie als vrouw aan de oppervlakte brengt en dat zij die presenteert met oprechte zorg, warmte en begrip voor de moeilijkheden die gepaard gaan met mens zijn, van welk geslacht men ook is.

 Overal ’ontwaken’ vrouwen, schudden hun ’oude zelf’ van zich af en komen tot nieuwe realisaties over wat het betekent om vrouw te zijn, waarvoor vrouwen nodig zijn en over de waarde van het vrouwelijke geslacht voor de ontwikkeling van de gebeurtenissen op aarde. Anne Cameron vertelt verhalen die dit ondersteunen.

Zoals in het Voorwoord van de nieuwe editie* staat geschreven heeft Anne Cameron de scheppingsverhalen van ’Eerste Moeder’ liefdevol opgetekend. Ze werden haar verteld door oude buren en vrienden op Vancouver-eiland, die deel uitmaakten van een ’geheim genootschap’ van oudere inheemse vrouwen.
Deze vrouwen hebben door mondelinge overlevering hun tradities eeuwenlang levend gehouden, nimmer erover sprekend buiten de kleine kring van direct betrokken vrouwen.
Uit angst zijn zij, generaties terug, ondergronds gegaan. De mannen van hun eigen stam waren de oude gebruiken vergeten, gedeeltelijk door de invloed van de Spaanse geestelijkheid en andere blanke kolonisten die het gebied in de 16e en 17e eeuw bezetten. Tijdens vele opeenvolgende generaties werkten de vrouwen hard om hun erfenis niet te vergeten, ondanks de destructieve krachten van buitenaf. En zij werkten even hard om een krachtige en vergevingsgezinde houding te handhaven, die henzelf en anderen eraan herinnerde dat de narigheid, die hard had ­toegeslagen, voortkwam uit onwetendheid en dwaasheid en niet uit kwaadaardigheid.

Om niet nader verklaarde redenen besloten de huidige vrouwen van deze stam dat, na jaren van stilzwijgen, de tijd was aangebroken om hun verhaal te vertellen. Anne Cameron, hun buurvrouw en vriendin, die een diepe, natuurlijke belangstelling had voor hun verhalen, mythen, gedichten en geschiedenis, werd het voertuig voor het overbrengen van een mondelinge overlevering naar een geschreven vorm, hetgeen nooit eerder was toegestaan. Zoals zij zegt, ”… zij droegen mij op de verhalen op papier te zetten en ze te publiceren, voor al onze kinderen en kleinkinderen, maar in het bijzonder voor degenen die beroofd zijn van enkele van de geneeskrachtige aspecten uit hun grootmoeders’ cultuur.” Luisteren en schrijven deed ze. 

                                                             De mythe van Koper­vrouw

Anne Cameron vertelt het verhaal via KiKi, een inheemse, jongvolwassen vrouw die de traditie van haar grootmoeders stam heeft bestudeerd. Door KiKi’s ogen zien we de grootmoeder als principiële vertolkster van de oude gebruiken. Aan KiKi en anderen vertelt zij de mythe van ‘Koper­vrouw’, het eerste aardse schepsel. Ze beschrijft de dochters van Koper­vrouw, die groene ogen hadden en door de eeuwen heen de traditie vertolkten. Ze legt uit dat hun stamgenootschap altijd de schoonheid, de kracht en de wijsheid van vrouwen heeft gekend. Het zijn de vrouwen die de zaken bij elkaar houden en de mannen die de weg wijzen naar de beste levenswijze. Er zijn krijgs­vrouwen die de stam beschermen in tijden van gevaar. Er is een geheim Vrou­wen­genoot­schap, dat samenkomt en bepaalt wat er nodig is. Zij zorgen voor de stam en gedragen zich als leiders voor zowel de mannen als de vrouwen. Zij onderrichten de kinderen en leren de jonge meisjes alles wat zij nodig hebben om sterk en trouw aan zichzelf te worden en zij leren de jongens dit te beseffen en te respecteren.

Als lezer vernemen wij het verhaal via een jong meisje/vrouw, een volwassen schrijfster en een grootmoeder, een dame van wijsheid. Deze drie stemmen worden samen geweven in een complex en weelderig tapijt, dat veel onthult over de groei van vrouwzijn en spirituele ontwikkeling. Naarmate het verhaal zich ontspint worden de diepgaande inzichten en de onderlinge relaties zichtbaar die de stamvrouwen delen aangaande leven en liefde, morele integriteit en diepe spirituele betrekkingen.

Zolang het hun heugt weten de vrouwen dat zij direct van ’Oudevrouw’, ’Koper­vrouw’, de vermogens hebben geërfd die zij heeft verworven vanaf haar eerste verschijning en door langdurige ervaring op de aarde. Zo ook de wijsheid, die zij zich verwierf door het contact met bovenaardse krachten die hulp bieden.
Zij weten dat zij zullen leven en reïncarneren zolang als het nodig is om ’een Oude’ te worden, waarna ze naar andere sferen zullen trekken.

Het boek begint met een mythische voorstelling van de vrouw die weet wat en wie zij is, zowel haar Zelf, als het lichaam dat zij bewoont. Dan beweegt het verhaal zich door verschillende lagen van de geschiedenis. De complexiteit stapelt zich op, naarmate de verhalen voortduren. Mythe en geschiedenis worden met elkaar vermengd waardoor een partnerschap wordt gesmeed tussen ongeziene en geziene krachten… en onverschrokken wordt ’de andere kant’ van het verhaal verteld.
Het is een verwarmend, vertederend en moeilijk relaas.

Nadat Kopervrouw – aan het begin der tijden – het probleem van alleen zijn heeft opgelost, met de eerste man is samengekomen (op een vreemde en komische manier – dit moet je zelf lezen!), het leven heeft geschonken aan vele dochters en zonen, heeft geleefd en alles heeft geleerd dat zij kon leren, besluit ze dat haar tijd is gekomen om deze dimensie voorgoed te verlaten en deel te worden van de boven­natuurlijke wereld. Dit gaat als volgt:

”Toen liet ze haar vlees achter in haar huidzak en nam haar beenderen met zich mee en werd een geest. Ze werd Oude vrouw. Haar botten veranderde zij in een bezem en een weefspoel.”

En zij laat de volgende boodschap na, zodat al haar dochters het in het diepst van hun hart weten.

”Met haar spoel weeft zij het lotspatroon.
Met haar bezem veegt zij het strand schoon
en de geest van vrouwen die een beroep op haar doen.

Zij werd één met mist, nevel en nachtwind
zij werd één met branding en golven
zij werd één met storm en regen
zij werd één met zonneschijn en heldere hemel.

Zij werd één met nacht en één met dag
zij werd één met winter en één met zomer
zij werd één met lente en één met herfst
zij werd een deel van de gehele schepping.

Met haar spoel en met haar bezem
met haar liefde en met haar geduld
weeft zij het lotspatroon
en veegt stranden en geesten schoon
weeft zij het patroon van werkelijkheid
en zuivert zeestranden en zielen.

Zij zal je nooit in de steek laten.”

De leerschool om vrouw te worden Sinds die beginperiode, met Kopervrouw in het geheugen gegrift, leerden de vrouwen elkaar veel, bijvoorbeeld dat de menstruatietijd, wanneer ze in bijzondere verbinding staan met de Moeder (aarde, red.), een sacrale tijd is. Ook, dat een meisje hard moet werken om haar vrouw-zijn krachtig en ongeschonden te beginnen. Het is een training en een inspanning op de lange termijn, gesteund door en onder toeziend oog van het stamgenootschap van vrouwen, die wisten dat dit moest gebeuren om de persoon en de groep zuiver en intact te houden.
Nu, zittend in hun warme keuken, vertelt KiKi’s grootmoeder haar over wat het betekent om vrouw te zijn en over de leerschool die ze zelf fysiek heeft moeten doorlopen om over de grens van meisje naar vrouw-zijn te kunnen stappen.

”Toen moest ik weer helemaal opnieuw leren hardlopen. En je moest het kunnen, anders was je geen vrouw. Het is niet makkelijk om vrouw te worden, het is niet iets dat vanzelf gebeurt als je maar lang genoeg op dezelfde plek blijft staan of als je lichaam bepaalde dingen gaat doen. Een vrouw moet weten wat geduld is en een vrouw moet leren volhouden en een vrouw moet allerlei dingen kunnen die niet vanzelf komen aanwaaien. Er was altijd een reden voor de dingen die we moesten leren, maar soms was je al een hele poos vrouw voor je er zelf achterkwam wat die reden was. En als je niet geleerd had, kon je niet trouwen of kinderen krijgen, omdat je er eenvoudig niet klaar voor was, je wist niet wat je weten moest om het goed te doen.”

De komst van de blanke kolonisten
De details en diepgang van deze leerschool worden beschreven naarmate het verhaal vordert, vaak tegen een tragische achtergrond, een tijd waarin de wereld op z’n kop staat met de komst van vreemdelingen vanuit zee.
KiKi’s grootmoeder heeft zowel vastgehouden aan de mythologie van Kopervrouw als aan de geschiedenis van de komst van de Spanjaarden en later van andere blanke kolonisten op Vancouver-eiland, de andere kant van de geschiedenis die meestal niet wordt verteld. Het binnentrekken van deze buitenlands geboren en getogen mannen is als een om zich heen grijpend, meedogenloos vuur. Vrouwen, zelfs hele jonge meisjes, worden verkracht. Dodelijke ziektes worden verspreid. Een hele levensstijl wordt afgebroken, niet eens opgemerkt, behalve als iets waar een einde aan moet komen. De vrouwen strijden zij aan zij met hun mannen om de wreedheid van de vreemdelingen buiten te houden. Maar het noodlot overspoelt hen als een vloedgolf.
Niet alleen moet het hoofd worden geboden aan wellust, ziekte en veldslagen, ook is er nog de geestelijkheid, die ze komt vertellen dat hun leefwijze in strijd is met God. Hun kinderen worden hen afgenomen en elders opgevoed. Hun mannen worden tegen hen opgestookt en wijsgemaakt dat vrouwen minder zijn en de mannen zouden moeten volgen en gehoorzamen, en er geen ideeën van gelijkwaardigheid op na mogen houden, laat staan te denken over leiderschap.

Met deze nieuwe invloeden worden de stamgebruiken op een gewelddadige en onher­roepelijke wijze veranderd. Het wordt harder, chaotischer en almaar erger naarmate gene­raties komen en gaan. Steeds meer wordt vergeten. Veel is voorgoed verloren. Tenslotte, om het weinige dat nog over is te redden, gaan de vrouwen ondergronds, zij gaan in het geheim verder.

Het ondergrondse vrouwenkrijgsgenootschap
in de woorden van KiKi’s grootmoeder:

”We wisten dat we niet openlijk konden blijven functioneren zonder uitgeroeid te worden. Het was Tijd, een tijd van Verandering, een tijd van afwachten en nietsdoen totdat we konden zien wat ons te doen stond. Dus ging het vrouwen krijgs genootschap ondergronds en werd net zo geheim als het vrouwengenootschap. Alleen de vrouwen in het krijgsgenootschap wisten wie de anderen waren. Dat was de enige manier om het geheim veilig te bewaren. En gedurende vier generaties is het een geheim gebleven. Alleen de meest vertrouwden onder de zusters wisten dat enkelen van ons een hoofdband droegen met een andere bedoeling dan het haar uit ons gezicht houden of voor de sier. En soms droegen vrouwen die er geen aanspraak op konden maken wat wij Prinsessen­banden noemden, maar de krijgsvrouwen wisten altijd wie wel en wie niet bevoegd was om de ken­tekenen te dragen. Bovendien hielp het om het geheim te bewaren. Als de mensen dachten dat het alleen maar mode was, zoals lippenstift, beha’s of puntschoenen, dan was er minder kans dat ze achter de waarheid kwamen.”

Met het verstrijken der jaren houdt het vrouwengenootschap stand, maar meer en meer gehavend omdat hun dochters overlijden aan ziekte, vroege zwangerschap of zelfmoord, of doordat een uitheems onderwijssysteem afbreuk doet aan hun gedachtenis en de verbinding met hun stamzusters. Alleen dankzij deze connectie en de training die op natuurlijke wijze plaatsvindt in de warmte van dat milieu, kunnen de meisjes opgroeien met trots over wie zij zijn, trots op hun geslacht, helder over de verschillen tussen echte wijsheid en het ‘jezelf-kunnen-redden’ van de maatschappij. Deel van deze echte wijsheid is wat de ongeziene wereld of de ‘magische vrouwen’ oorspronkelijk doorgaven aan Kopervrouw in een tijd – na de vloed – toen zij kwamen kijken of alles goed met haar was. Zij namen haar mee naar een andere plek om haar te onderrichten over eeuwige aangelegenheden.

”Toen ze hier aankwamen waren er geen stenen. Alleen maar zee en strand en een groot kaal veld met gras en bloemen. Op het strand trokken zij een grote cirkel in het zand en vertelden haar de geheimen ervan en over hoe hij de schakel met thuis vormde, haar echte thuis, en toen ze ophield met huilen om haar oude thuis, leerden ze haar hoe ze kon doen wat zij konden, van de grond opstijgen als stof in de wind en toen zij zich kon verheffen en kon vliegen waarheen ze maar wilde, lieten ze haar zien hoe ze haar vlees en beenderen in haar huidzak achter kon laten en alleen zichzelf naar elders kon transporteren. Toen ze ook dat machtig was, vertelden ze haar waarom sommige lichamen niet veranderen in de hemel en andere wel. En toen ze dat allemaal begrepen had, gebruikten ze hun magie om de rotsblokken uit de berg te hakken en ze de vorm te geven die zij wilden, en toen verplaats­ten ze die grote stenen op dezelfde manier waarop zij zichzelf verplaatsten en zetten ze op hun plaats en maakten er de tekens op, ze zetten de steen die nu ontbreekt op zijn plaats en maakten er de magische tekens op en leerden haar alles over het meten en hoe zij de maten en de stenen moest gebruiken om afstand en tijd te berekenen. En met behulp van stenen en sterren en metingen… wisten we altijd waar we waren en hoeveel ons toebehoorde.”

Een diep gevoel van verantwoordelijkheid voor de aarde KiKi’s grootmoeder legt vervolgens uit, dat deel van het weten waar we waren en wat bij ons hoorde een diep gevoel van verantwoordelijkheid voor de aarde en wat er op groeit en leeft met zich meebracht. Het gaat niet om persoonlijk of privé-bezit. Om iets in eigendom te hebben, om aan iets toe te behoren en het aan jou, betekende dat jij en je familie uitgekozen waren er op te passen en voor te zorgen. Daardoor had je een aantal rechten, een soort aanspraak, maar niet het recht om het op te potten of er beslag op te leggen of er zelfzuchtig over te zijn. Toen ik dit deel van het boek las zette mij dat aan het denken over het cruciale belang van deze oude wijsheid, cruciaal geworden voor het helen van een wereld die ten onder gaat aan hebzucht, bezit en handel in macht.

Tijd voor verandering

 De vertelsels en verhalen over Kopervrouw, samen met de pijnlijke vertelling van de geschiedenis vanuit het standpunt van de overwonnenen, gaan allemaal over het herstellen van een recht, een oude waarheid en een nieuwe verantwoordelijkheid voor de vrouwen op deze planeet nu. Zoals KiKi’s grootmoeder het haar en anderen vertelt:

”En nu is het weer tijd voor verandering. Tijd om te veranderen. Vrouwen herkennen de vijand. Vrouwen zijn op zoek naar de waarheid. Ze praten met jonge vrouwen, vertellen ze dat verkrachten absoluut niets te maken heeft met liefde, zelfs niet met lust, vertellen ze dat het voor sommige mensen gewoon een manier is om zichzelf te bewijzen dat ze macht bezitten, wat voor vorm van macht ook. Vrouwen leren weer om hun lichamen te gebruiken, leren zich verdedigen en ze praten eerlijk over alcohol, pillen en lichaamsschaamte. Ze zoeken naar waarheid, zoeken naar steun en liefde en naar een kring om zich bij aan te sluiten.”

De kring … de planeet … de kern… Zich hiermee verenigen betekent verbonden te worden in zusterschap, in kracht, liefde, nederigheid, moed en het betekent ook een handreiking naar de mannen. We moeten ons afvragen, wie is Kopervrouw? En wie zijn haar dochters? Wie zet de tradities voort van invloedrijke vrouwen, van vrouwen met wijsheid, van vrouwen die samenkomen om elkaar te helpen en te helen en – vanuit de kern van hun zorg – tevens de aarde waarop wij leven? Zijn wij de dochters van Kopervrouw? Zijn wij haar groen-ogige meisjes? Wordt het tijd dat wij allemaal met moed en nederigheid, eer en trots, weemoedigheid en wijsheid, onze verhalen vertellen? Door het verslag van Anne Cameron zijn wij in de gelegenheid gesteld deze betekenisvolle en geneeskrachtige inheemse Noordwest-Amerikaanse traditie aan te boren. Hierdoor stel ik mezelf opnieuw vragen over de ’edel­stenen en juwelen’ die deel zijn van onze geschiedenis en de wereld van vandaag. Dit specifieke juweel is liefdevol gekoesterd en honderden jaren verzorgd door vele vrouwen die weigerden hun overtuiging over wie en wat zij waren op te geven. God zij dank. Deze daad op zich doet mij beseffen dat alleen een mens zo’n toevluchtsoord kan zijn. En de inhoud, veilig bewaard en vervolgens bekend gemaakt, door vrouwen, over vrouwen, voor vrouwen, is een zeldzaam en veelbetekenend geschenk.

Bron : Boekbespreking Elizabeth Lyell